- 14231
- 1000
- 1000
- 1000
پالیزبان
کتاب «پالیزبان» نثرهای داستانی و دل‌نوشته‌های زنده‌یاد «مهرداد اوستا» است که حالتی نوستالژیک دارد و یکی از زیباترین آثار این شاعر فرهیخته است.
از ایرانصدا بشنوید
راوی از بینوایی خانواده‌اش سخن می‌گوید؛ روزی که پدرش در حال مرگ بود، او بالای سرش نشسته بود و آخرین سخنان پدر را می‌شنید. مادرش رفته بود بستگان را خبر کند؛ اما قبل از آنکه آنها برسند، پدر دیده از جهان فروبست.
پدر، قبل از مرگش، در سخنانی کوتاه و شمرده به پسر گفت: «یک پدر هرچقدر هم که بینوا باشد، باز هم برای فرزندش چیزی به یادگار می‌گذارد.» پدر، پس از این سخن، لب فرو بست و چشمانش خاموش شد.
راوی همین‌طور از ملاقات خود با مرد نابینای عارف سخن می‌گوید؛ آن مرد شوریده حال معتقد بود دیدن زندگی و زیبایی‌های آن را فقط نباید منحصر به دو چشم دانست؛ از راه‌های دیگری نیز می‌توان آنها را حس کرد. منظورش این بود که می‌تواند در تاریکی مطلق، با دل روشنش، دنیایی مطلوب برای خود بسازد و آن را با روحش عجین کند. پس از این دیدار، راوی به «هیچ بودن» خود اعتراف می‌کند.
در دیدارهای بعدی، راوی با دختر کولیِ نجیبی آشنا می‌شود که ماجرای عشقشان به ناکامی و جدایی می‌انجامد. بعد از این رویدادِ تلخ، زندگی او در تنهایی و به یاد آن محبوب می‌گذرد.
*درباره‌ی نویسنده:
«مهرداد اَوِستا» (محمدرضا رحمانی یاراحمدی)، شاعر و نویسنده‌ی معاصر، در 17 اردیبهشت سال 1308 شمسی در خانواده‌ای اهل شعر در بروجرد به دنیا آمد.
در 10 سالگی با سرودن شعر -آن هم موزون و مقفی- تحسین یکی از آموزگارانش را برانگیخت. گویی خود نیز به استعداد شگرف خویش واقف بود، زیرا در 12 سالگی شهر بروجرد را برای خود کوچک دید و راه تهران را پیش گرفت و تا پایان عمر پربارش در این شهر زندگی کرد.
پس از سپری کردن دوره‌ی دبیرستان، در کنارِ تدریس در مدارس و دبیرستان‌ها، تحصیلات دانشگاهی خویش را تا دریافت مدرک کارشناسیِ ارشد در رشته‌ی فلسفه ادامه داد و به‌سبب اندوخته‌های شگرف ذهنی‌اش در زمینه‌ی ادبیات و علوم انسانی، در 25 سالگی تدریس در دانشگاه را آغاز کرد و در 30 سالگی به عضویت شورایی درآمد که رساله‌ی دکترای دانشجویان دوره‌ی دکتری ادبیات فارسی را تأیید یا رد می‌کرد.
مطالعه‌ی شبانه‌روزی وی موجب شد در مدت کوتاهی بر ادبیات فارسی و عربی و ادبیات جهان تسلط کامل پیدا کند.
وی یکی از سخنرانان برنامه‌ی «مرزهای دانش» رادیو بود که در آن زمان از وزین‌ترین برنامه‌های رادیویی محسوب می‌شد و در کنار استادان بزرگی همچون «محیط طباطبائی» سخنرانی می‌کرد.
این ادیب گران‌قدر و شاعر بزرگ، با آنکه در همه‌ی زمینه‌های شعری قدرت خویش را به نمایش می‌گذاشت، اما به قصیده بیشتر از انواع دیگر شعر عشق می‌ورزید و به‌حق، لقب بزرگ‌ترین قصیده‌سرای معاصر بعد از «ملک الشعرای بهار» را از آنِ خود ساخت.
او با تصحیح «دیوان سلمان ساوجی» در سن 22 سالگی و انتشار نخستین مجموعه شعر خود با نام «از کاروان رفته» تحسین بسیاری از صاحب‌نظران را برانگیخت.
در سال 1327، هم‌زمان با ورود به دانشگاه تهران، به استخدام آموزش و پرورش درآمد و علاوه بر سامان‌دهیِ کتابخانه‌های موجود و مقاله‌ها و کتاب‌های ادبی این وزارت‌خانه، در چندین دبیرستان تهران تدریس می‌کرد.
در سال 1330 با کسب مدرک کارشناسی، در رشته‌ی فلسفه در دانشگاه تهران، تحصیلاتش را ادامه داد.
در سال‌های 1333 تا 1339 خورشیدی، همراه با تحصیل نزد سباستین مونه، فیلسوف و شرق‌شناس فرانسوی، به او عرفان مشرق زمین را آموخت.
در تابستان 1346 خورشیدی به کشورهای فرانسه، انگلیس، ایتالیا رفت و در انگلستان با «برتراند راسل» دیدار کرد.
در سال 1349 خورشیدی، به مدت یک ماه به فرانسه و سوئیس رفت و با «ژان پل سارتر» دیدار کرد.
در تابستان 1356 خورشیدی نیز سفری یک‌ماهه به فرانسه و سوئیس داشت که به دیدار «محمد علی جمال زاده» در ژنو شتافت.
در شهریور 1359 سفری یک‌ماهه به فرانسه داشت و در مراکز فرهنگی و دانشگاهی سخنرانی کرد.
مهرداد اوستا، سرانجام در سال 1370، در سن 62 سالگی، دراثر عارضه قلبی درگذشت. پیکر وی در قطعه‌ی مشاهیر ادب و هنر ایران در تهران به خاک سپرده شد.
ویژگی سبکیِ اوستا، به شیوه‌ی شاعرانِ خراسانی و بیشتر به ناصرخسرو، خاقانی و مسعود سعد نزدیک است.
آثار مهرداد اوستا:
1. تصحیح دیوان سلمان ساوجی؛
2. تصحیح دو رساله از خیام، «رساله‌ی وجود» و «نوروزنامه»، با شرح حال خیام؛
3. کتاب فلسفه و منطق و روان‌شناسی برای دبیرستانی‌ها؛
4. از کاروان رفته (مجموعه‌ی شعر)؛
5. شراب خانگی، ترس محتسب خورده؛
6. حماسه آرش؛
7. پالیزبان (مجموعه نثر و داستان)؛
8. امام، حماسه‌ای دیگر.
استاد اوستا بیش از 40 اثر تحقیقی و تألیفی، در زمینه‌ی ادبیات و هنر، از خود به یادگار گذاشته که بیش از 20 اثر در زمان حیات ایشان و بقیه بعدها منتشر شده است.
«راما» (در شعر)، «پالیزبان» و «از امروز تا هرگز» (در نثر داستانی)، «تیرانا» (در نثر انتقادی)، «عقل و اشراق» (در فلسفه)، «اندیشه فلاسفه شرق و غرب»، «روش تحقیق در دستور زبان و شیوه نگارش فارسی»، «رساله ای در فلسفه، منطق، روان‌شناسی و اخلاق»، «روش تحقیق در زیباشناسی» و «نقد و بررسی افسانه‌ی های ملل»، «منطق کلام حافظ» و «منطق کلام فردوسی»، «منطق کلمات»، «منطق حماسی مهابرات»، «نقد و بررسی آثار سنایی»، «تصحیح کلیات شیخ سعدی»، «تصحیح دیوان ابوسعید ابوالخیر»، «تحلیل نوروزنامه و رساله وجود حکیم عمر خیام نیشابوری»، «تحلیل فلسفی و علمی پیرامون اصول ادیان»، «لحن‌شناسی پیرامون آثار و افکار بزرگان سخن ایران»، «روش تحقیق در تاریخ هنر»، «تصحیح مجدد دیوان سلمان ساوجی»، «روش تحقیق در تحولات فکری و فلسفی در اروپا و آسیا»، «سیر مکاتب هنری در ایران»، «هدف هنر در شرق و هدف آن در اروپا»، «مکاتب هنری در شرق»، «مکاتب هنری در اروپا»، «مکاتب فلسفی در اروپا»، «مکاتب فلسفی در آسیا»، «هدف نهایی در شرق و غرب»، «کارنامه شعر معاصر»، «کارنامه نثر معاصر» و «تأثیر ادبیات ایران بر ادبیات جهان» (در تحقیق)، «اشک و سرنوشت»
آثار تألیفی این شاعر و پژوهشگر معاصر است.
پدر، قبل از مرگش، در سخنانی کوتاه و شمرده به پسر گفت: «یک پدر هرچقدر هم که بینوا باشد، باز هم برای فرزندش چیزی به یادگار می‌گذارد.» پدر، پس از این سخن، لب فرو بست و چشمانش خاموش شد.
راوی همین‌طور از ملاقات خود با مرد نابینای عارف سخن می‌گوید؛ آن مرد شوریده حال معتقد بود دیدن زندگی و زیبایی‌های آن را فقط نباید منحصر به دو چشم دانست؛ از راه‌های دیگری نیز می‌توان آنها را حس کرد. منظورش این بود که می‌تواند در تاریکی مطلق، با دل روشنش، دنیایی مطلوب برای خود بسازد و آن را با روحش عجین کند. پس از این دیدار، راوی به «هیچ بودن» خود اعتراف می‌کند.
در دیدارهای بعدی، راوی با دختر کولیِ نجیبی آشنا می‌شود که ماجرای عشقشان به ناکامی و جدایی می‌انجامد. بعد از این رویدادِ تلخ، زندگی او در تنهایی و به یاد آن محبوب می‌گذرد.
*درباره‌ی نویسنده:
«مهرداد اَوِستا» (محمدرضا رحمانی یاراحمدی)، شاعر و نویسنده‌ی معاصر، در 17 اردیبهشت سال 1308 شمسی در خانواده‌ای اهل شعر در بروجرد به دنیا آمد.
در 10 سالگی با سرودن شعر -آن هم موزون و مقفی- تحسین یکی از آموزگارانش را برانگیخت. گویی خود نیز به استعداد شگرف خویش واقف بود، زیرا در 12 سالگی شهر بروجرد را برای خود کوچک دید و راه تهران را پیش گرفت و تا پایان عمر پربارش در این شهر زندگی کرد.
پس از سپری کردن دوره‌ی دبیرستان، در کنارِ تدریس در مدارس و دبیرستان‌ها، تحصیلات دانشگاهی خویش را تا دریافت مدرک کارشناسیِ ارشد در رشته‌ی فلسفه ادامه داد و به‌سبب اندوخته‌های شگرف ذهنی‌اش در زمینه‌ی ادبیات و علوم انسانی، در 25 سالگی تدریس در دانشگاه را آغاز کرد و در 30 سالگی به عضویت شورایی درآمد که رساله‌ی دکترای دانشجویان دوره‌ی دکتری ادبیات فارسی را تأیید یا رد می‌کرد.
مطالعه‌ی شبانه‌روزی وی موجب شد در مدت کوتاهی بر ادبیات فارسی و عربی و ادبیات جهان تسلط کامل پیدا کند.
وی یکی از سخنرانان برنامه‌ی «مرزهای دانش» رادیو بود که در آن زمان از وزین‌ترین برنامه‌های رادیویی محسوب می‌شد و در کنار استادان بزرگی همچون «محیط طباطبائی» سخنرانی می‌کرد.
این ادیب گران‌قدر و شاعر بزرگ، با آنکه در همه‌ی زمینه‌های شعری قدرت خویش را به نمایش می‌گذاشت، اما به قصیده بیشتر از انواع دیگر شعر عشق می‌ورزید و به‌حق، لقب بزرگ‌ترین قصیده‌سرای معاصر بعد از «ملک الشعرای بهار» را از آنِ خود ساخت.
او با تصحیح «دیوان سلمان ساوجی» در سن 22 سالگی و انتشار نخستین مجموعه شعر خود با نام «از کاروان رفته» تحسین بسیاری از صاحب‌نظران را برانگیخت.
در سال 1327، هم‌زمان با ورود به دانشگاه تهران، به استخدام آموزش و پرورش درآمد و علاوه بر سامان‌دهیِ کتابخانه‌های موجود و مقاله‌ها و کتاب‌های ادبی این وزارت‌خانه، در چندین دبیرستان تهران تدریس می‌کرد.
در سال 1330 با کسب مدرک کارشناسی، در رشته‌ی فلسفه در دانشگاه تهران، تحصیلاتش را ادامه داد.
در سال‌های 1333 تا 1339 خورشیدی، همراه با تحصیل نزد سباستین مونه، فیلسوف و شرق‌شناس فرانسوی، به او عرفان مشرق زمین را آموخت.
در تابستان 1346 خورشیدی به کشورهای فرانسه، انگلیس، ایتالیا رفت و در انگلستان با «برتراند راسل» دیدار کرد.
در سال 1349 خورشیدی، به مدت یک ماه به فرانسه و سوئیس رفت و با «ژان پل سارتر» دیدار کرد.
در تابستان 1356 خورشیدی نیز سفری یک‌ماهه به فرانسه و سوئیس داشت که به دیدار «محمد علی جمال زاده» در ژنو شتافت.
در شهریور 1359 سفری یک‌ماهه به فرانسه داشت و در مراکز فرهنگی و دانشگاهی سخنرانی کرد.
مهرداد اوستا، سرانجام در سال 1370، در سن 62 سالگی، دراثر عارضه قلبی درگذشت. پیکر وی در قطعه‌ی مشاهیر ادب و هنر ایران در تهران به خاک سپرده شد.
ویژگی سبکیِ اوستا، به شیوه‌ی شاعرانِ خراسانی و بیشتر به ناصرخسرو، خاقانی و مسعود سعد نزدیک است.
آثار مهرداد اوستا:
1. تصحیح دیوان سلمان ساوجی؛
2. تصحیح دو رساله از خیام، «رساله‌ی وجود» و «نوروزنامه»، با شرح حال خیام؛
3. کتاب فلسفه و منطق و روان‌شناسی برای دبیرستانی‌ها؛
4. از کاروان رفته (مجموعه‌ی شعر)؛
5. شراب خانگی، ترس محتسب خورده؛
6. حماسه آرش؛
7. پالیزبان (مجموعه نثر و داستان)؛
8. امام، حماسه‌ای دیگر.
استاد اوستا بیش از 40 اثر تحقیقی و تألیفی، در زمینه‌ی ادبیات و هنر، از خود به یادگار گذاشته که بیش از 20 اثر در زمان حیات ایشان و بقیه بعدها منتشر شده است.
«راما» (در شعر)، «پالیزبان» و «از امروز تا هرگز» (در نثر داستانی)، «تیرانا» (در نثر انتقادی)، «عقل و اشراق» (در فلسفه)، «اندیشه فلاسفه شرق و غرب»، «روش تحقیق در دستور زبان و شیوه نگارش فارسی»، «رساله ای در فلسفه، منطق، روان‌شناسی و اخلاق»، «روش تحقیق در زیباشناسی» و «نقد و بررسی افسانه‌ی های ملل»، «منطق کلام حافظ» و «منطق کلام فردوسی»، «منطق کلمات»، «منطق حماسی مهابرات»، «نقد و بررسی آثار سنایی»، «تصحیح کلیات شیخ سعدی»، «تصحیح دیوان ابوسعید ابوالخیر»، «تحلیل نوروزنامه و رساله وجود حکیم عمر خیام نیشابوری»، «تحلیل فلسفی و علمی پیرامون اصول ادیان»، «لحن‌شناسی پیرامون آثار و افکار بزرگان سخن ایران»، «روش تحقیق در تاریخ هنر»، «تصحیح مجدد دیوان سلمان ساوجی»، «روش تحقیق در تحولات فکری و فلسفی در اروپا و آسیا»، «سیر مکاتب هنری در ایران»، «هدف هنر در شرق و هدف آن در اروپا»، «مکاتب هنری در شرق»، «مکاتب هنری در اروپا»، «مکاتب فلسفی در اروپا»، «مکاتب فلسفی در آسیا»، «هدف نهایی در شرق و غرب»، «کارنامه شعر معاصر»، «کارنامه نثر معاصر» و «تأثیر ادبیات ایران بر ادبیات جهان» (در تحقیق)، «اشک و سرنوشت»
آثار تألیفی این شاعر و پژوهشگر معاصر است.
امتیاز
کیفیت هنری و اجرای صداپیشگان
محتوا و داستان
تصاویر
از همین گوینده
-
-
-
-
-
-
-
-
ستاره ی توس (داستان زندگی خواجه نصیرالدین توسی)
-
محشای قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران - جلد 14 (بازنگری در قانون اساسی)
-
محشای قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران - جلد 13 (شورای عالی امنیت ملی)
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان