روایت شطح

«شطح» در لغت به معنی حرف‌ها و سخن‌های به‌ظاهر کفرآمیزی است که عارف از شدت وجد و حال بر زبان می‌راند؛ و «شطحیات» عباراتی است که صوفیان در حال وجد و غلبه‌ی شهود حق بر زبان رانند؛ به‌طوری که جز خدای در آن هنگام چیزی نبینند.

از ایرانصدا بشنوید

«احمد عزیزی» در چهارم دی ماه 1337 در سرپل ذهاب استان کرمانشاه به دنیا آمد. وی در کودکی با عشایر سیاه چادرنشین حشر‌ونشر فراوان داشت و قبل از رفتن به دبستان، خواندن و نوشتن را بدون داشتن معلم و تنها از روی کنجکاوی و دقت از نوشته‌های روی تابلوها و نام‌های خیابان‌ها و … به‌خوبی فراگرفت.
وی سرودن شعر را از سال‌های جوانی آغاز کرد. از وی آثار شعر و نثر ادبی متعددی به جا مانده‌‌است. تمایل سبک وی به معنویت و عرفان اسلامی با فرم جدیدی از مثنوی - ملهم از مثنوی مولوی - در شعر معاصر چشمگیر است. این سبک تأثیر زیادی در شعر معاصر گذاشته‌است. اشعار عزیزی با عرفان اسلامی آمیختگی دارد و تمجید از اهل‌ بیت (ع) در بیشتر آثارش دیده می‌شود. او مثنوی‌هایش را غالباً با وصف طبیعت آغاز می‌کرد و با تمهیدات گوناگون و با توسل به مناسبات و ترکیبات نو و سنتی، رفته‌‌رفته به موضوع اصلی گریز می‌زد. عزیزی در ساختن ترکیبات نو به شیوه‌ی شعرای سبک هندی نیز مهارتی خاص داشت. برای نمونه می‌توان به این ترکیب‌ها اشاره کرد: جبرئیل‌آباد الهام، آب‌بازی‌های فطرت، تابستان عزلت، تب خیس تکلم، درختان پابه‌ماه و کولیان شبنم‌فروش.
او پیش از پیروزی انقلاب، به دعوت شمس آل‌احمد، به تهران رفت و دیداری نیز با مرتضی مطهری داشت. وی با آغاز جنگ به همراه خانواده به تهران نقل‌مکان کرد و برای مدتی ساکن شهرستان نور شد؛ سپس در تهران اقامت گزید و به همکاری با روزنامه‌ی جمهوری اسلامی پرداخت.
وی 9 سال پایان عمر را با بیماری در حالت اغما به سر برد، تا اینکه در 16 اسفندماه 1395 از دنیا رفت.
«کفش‌های مکاشفه»، «شرجی آواز»، «خواب‌نامه و باغ تناسخ»، «ترجمه زخم»، «باران پروانه»، «رودخانه رؤیا»، «ناودان الماس»، «ترانه‌های ایلیایی»، «غزالستان»، «قوس غزل» و «طغیان ترانه» از آثار اوست.