- 4455
- 1000
- 1000
- 1000
زندگینامه آیت الله سید جمال الدین گلپایگانی
در این حکایت شنیدنی، زندگینامه آیت الله سید جمال الدین گلپایگانی را می شنویم. پدر ایشان، آیت الله سیدحسین گلپایگانی (متوفی: 1304 هـ . ق) فرزند فقیه بزرگوار گلپایگان، سید محمدعلی گلپایگانی (متوفی: 1280 هـ . ق) است.
از ایرانصدا بشنوید
در سال 1295 هـجری قمری کودکی در سعیدآباد گلپایگان، در یک خانواده روحانی متولد شد که اسم او را «جمال‌الدین» گذاشتند. سید جمال الدین گلپایگانی دوران کودکی را در سعیدآباد سپری کرد. بیش از 9 سال از عمر پربرکتش نگذشته بود که پدر بزرگوارش دار فانی را وداع گفت. وی چند سالی در سعیدآباد به چوپانی مشغول بود، ولی روح بلندی که از پدر خود به ارث برده بود، او را بر آن داشت تا به اجداد بزرگ خود اقتدا کند.
او در 12سالگی، در همان سامان نزد برادران بزرگوارش درس را آغاز کرد و مقداری از دروس مقدماتی را در شهر خود فراگرفت و برای ادامه تحصیل راهی گلپایگان شد. وی بیشتر علوم عربی، بلاغت و منطق را از عالمان گلپایگان آموخت. می‌گویند هر روز مسافت بین سعیدآباد و گلپایگان را برای آموختن علم پیاده می‌پیمود. آیت الله گلپایگانی چند سالی را در گلپایگان به تحصیل اشتغال داشت. در سال 1311 هـجری قمری، در حالی که 16 سال بیشتر نداشت، برای ادامه تحصیل عازم اصفهان شد.
در حوزه علمیه اصفهان در مدرسه علمیه الماسیه نام‌نویسی کرد و در همان‌جا به کسب علم مشغول شد. مدتی گذشت تا این که به مدرسه شیخ محمدعلی ثقه‌الاسلام منتقل شد و سطوح عالی حوزوی را آغاز کرد و «قوانین» را پیش مرحوم حاجی میرزا بدیع آموخت. سپس «رسائل» و «مکاسب» را نزد بزرگانی همچون شیخ عبدالکریم گزی، سیدمحمد خاتون‌آبادی، شیخ محمدعلی ثقه الاسلام، شیخ محمدتقی مدرسی و آیت الله سید محمدباقر دُرچه ای فراگرفت. همچنین علم درایه، رجال و علوم دیگر را از علمای اصفهان آموخت.
وی علم معقول و اخلاق را پیش بزرگانی همچون آخوند ملامحمد کاشی که خود حکیم و عارفی بزرگ و از نوادر عصر خویش بود و جهانگیرخان قشقایی که از بزرگ‌ترین حکیمان و فیلسوفان اسلامی به شمار می رفت، آموخت.
او در دورانی که در اصفهان مشغول تحصیل بود، با آیت‌الله العظمی حاج آقا حسین بروجردی هم‌درس بود. آیت‌الله بروجردی چه هنگامی که در بروجرد بودند و چه اوقاتی که به قم هجرت کردند، نامه‌هایی به ایشان می‌نوشتند و درباره بعضی از مسائل و حوادث که رخ می‌داد، از آیت‌الله گلپایگانی کمک می‌خواستند. سید جمال‌الدین در جمادی الآخر 1319 هـجری قمری آهنگ نجف اشرف کرد.
او هنگامی که عازم نجف بود، در مسیر خود از گلپایگان گذشت و با استقبال علمای آن دیار روبه‌رو شد و در اوایل ماه مبارک رمضان سال 1319 هجری قمری وارد نجف اشرف شد. وی در نخستین روزهای ورود به نجف، در درس آخوند ملامحمد کاظم خراسانی حاضر شد و خارج فقه و اصول را در حوزه درس او فراگرفت.
وی دو دوره خارج اصول را پیش آخوند خراسانی گذراند که یک دوره آن را تقریر کرد و هنگامی که دولت بعث عراق در اوایل انقلاب اسلامی ایرانیان را از عراق بیرون کرد، آن نوشته ها ناپدید شد. سیدجمالالدین علاوه بر شرکت در درس آخوند خراسانی، از درس حاج آقا رضا همدانی و سیدمحمدکاظم یزدی نیز بهره جست. هم چنین از انفاس ملکوتی آقای شیخ هادی طهرانی، آخوند ملاعلی نهاوندی، شیخ محمد بهاری و سیدابوتراب خوانساری نیز استفاده کرد. مدتی هم در سامرّا، در درس آیت‌الله محمدتقی شیرازی شرکت کرد و بخش زیادی از تقریرات او را به رشته تحریر درآورد و سپس به نجف بازگشت.
سرانجام در سال 1329 هـجری قمری آخوند خراسانی دار فانی را وداع گفت و سیدجمالالدین که مدت 10 سال در درس او شرکت کرده بود، در درس هیچ کس حاضر نشد تا آن هنگام که آیت‌الله میرزا حسین غروی نائینی را شناخت. شرکت سید جمال‌الدین در درس آیت‌الله نائینی، عامل بزرگی برای حضور علما و فضلای حوزه علمیه نجف در درس ایشان شد. حضور او در درس آیت‌الله نائینی تعجب خیلی از علمای نجف را برانگیخت؛ چون خود یکی از استوانه‌های حوزه نجف بود. درواقع، او به عنوان مشاور علمی آیت‌الله نائینی بود؛،یعنی مرحوم نائینی از وجود ایشان استفاده می‌کرد، آنچه مؤید این مطلب است اجازه اجتهادی است که مرحوم نائینی به ایشان داده و از ایشان به عنوان حجت‌الاسلام یاد کرده و این در حالی است که مرحوم نائینی چنین عنوانی را برای کمتر کسی به کار برده و شاید برای هیچ‌کدام از شاگردانش به کار نبرده است.
چنانچه در اجازه‌ای که به آیت‌الله سیدابوالقاسم خویی داده است و در ابتدای کتاب «اجود التقریرات» آمده و همچنین اجازه‌ای که به شیخ محمدعلی کاظمی خراسانی داده است که در ابتدای کتاب «فوائدالاصول» آمده، عنوان ثقه الاسلام را به کار برده است.
آیت‌الله نائینی در پایان اجازه‌ای که به سیدجمالالدین داده، از او می‌خواهد که برایش دعا کند.
سیدجمالالدین حدود 30 سال در درس میرزای نائینی شرکت کرد و تقریرات زیادی از درس‌های او را به رشته تحریر درآورد. وی هیچ‌گاه از تهذیب نفس غافل نبود و در این وادی از انفاس قدسیه آیت‌الله سید مرتضی کشمیری و آیت‌الحق سیداحمد کربلایی بهره‌ها برد و از اشارت عارف کامل، حاج شیخ علی‌محمد نجف‌آبادی همواره بهره‌مند بود تا این که به رتبه ای از کرامات دست یافت.
پس از رحلت آیت‌الله نائینی، آیت‌الله سیدجمالالدین گلپایگانی به تدریس دروس خارج فقه و اصول مشغول شد. تعداد زیادی از فضلای ایرانی، نجفی و لبنانی در درس او شرکت می‌کردند که بیشتر آنها به درجه اجتهاد رسیدند.
آیت‌الله احمد فیاض، آیت‌الله سید محمدجمال هاشمی گلپایگانی، آیت‌الله سیدمرتضی حسینی فیروزآبادی و آیت‌الله شیخ مهدی حائری تهرانی از شاگردان ایشان بودند.
از تألیفات ایشان نیز می توان کتاب‌های «اجتهاد و تقلید»، «اجتماع امر و نهی»، «رساله عملیّه» و «رساله لاضرر و لاضرار» را نام برد.
او در 12سالگی، در همان سامان نزد برادران بزرگوارش درس را آغاز کرد و مقداری از دروس مقدماتی را در شهر خود فراگرفت و برای ادامه تحصیل راهی گلپایگان شد. وی بیشتر علوم عربی، بلاغت و منطق را از عالمان گلپایگان آموخت. می‌گویند هر روز مسافت بین سعیدآباد و گلپایگان را برای آموختن علم پیاده می‌پیمود. آیت الله گلپایگانی چند سالی را در گلپایگان به تحصیل اشتغال داشت. در سال 1311 هـجری قمری، در حالی که 16 سال بیشتر نداشت، برای ادامه تحصیل عازم اصفهان شد.
در حوزه علمیه اصفهان در مدرسه علمیه الماسیه نام‌نویسی کرد و در همان‌جا به کسب علم مشغول شد. مدتی گذشت تا این که به مدرسه شیخ محمدعلی ثقه‌الاسلام منتقل شد و سطوح عالی حوزوی را آغاز کرد و «قوانین» را پیش مرحوم حاجی میرزا بدیع آموخت. سپس «رسائل» و «مکاسب» را نزد بزرگانی همچون شیخ عبدالکریم گزی، سیدمحمد خاتون‌آبادی، شیخ محمدعلی ثقه الاسلام، شیخ محمدتقی مدرسی و آیت الله سید محمدباقر دُرچه ای فراگرفت. همچنین علم درایه، رجال و علوم دیگر را از علمای اصفهان آموخت.
وی علم معقول و اخلاق را پیش بزرگانی همچون آخوند ملامحمد کاشی که خود حکیم و عارفی بزرگ و از نوادر عصر خویش بود و جهانگیرخان قشقایی که از بزرگ‌ترین حکیمان و فیلسوفان اسلامی به شمار می رفت، آموخت.
او در دورانی که در اصفهان مشغول تحصیل بود، با آیت‌الله العظمی حاج آقا حسین بروجردی هم‌درس بود. آیت‌الله بروجردی چه هنگامی که در بروجرد بودند و چه اوقاتی که به قم هجرت کردند، نامه‌هایی به ایشان می‌نوشتند و درباره بعضی از مسائل و حوادث که رخ می‌داد، از آیت‌الله گلپایگانی کمک می‌خواستند. سید جمال‌الدین در جمادی الآخر 1319 هـجری قمری آهنگ نجف اشرف کرد.
او هنگامی که عازم نجف بود، در مسیر خود از گلپایگان گذشت و با استقبال علمای آن دیار روبه‌رو شد و در اوایل ماه مبارک رمضان سال 1319 هجری قمری وارد نجف اشرف شد. وی در نخستین روزهای ورود به نجف، در درس آخوند ملامحمد کاظم خراسانی حاضر شد و خارج فقه و اصول را در حوزه درس او فراگرفت.
وی دو دوره خارج اصول را پیش آخوند خراسانی گذراند که یک دوره آن را تقریر کرد و هنگامی که دولت بعث عراق در اوایل انقلاب اسلامی ایرانیان را از عراق بیرون کرد، آن نوشته ها ناپدید شد. سیدجمالالدین علاوه بر شرکت در درس آخوند خراسانی، از درس حاج آقا رضا همدانی و سیدمحمدکاظم یزدی نیز بهره جست. هم چنین از انفاس ملکوتی آقای شیخ هادی طهرانی، آخوند ملاعلی نهاوندی، شیخ محمد بهاری و سیدابوتراب خوانساری نیز استفاده کرد. مدتی هم در سامرّا، در درس آیت‌الله محمدتقی شیرازی شرکت کرد و بخش زیادی از تقریرات او را به رشته تحریر درآورد و سپس به نجف بازگشت.
سرانجام در سال 1329 هـجری قمری آخوند خراسانی دار فانی را وداع گفت و سیدجمالالدین که مدت 10 سال در درس او شرکت کرده بود، در درس هیچ کس حاضر نشد تا آن هنگام که آیت‌الله میرزا حسین غروی نائینی را شناخت. شرکت سید جمال‌الدین در درس آیت‌الله نائینی، عامل بزرگی برای حضور علما و فضلای حوزه علمیه نجف در درس ایشان شد. حضور او در درس آیت‌الله نائینی تعجب خیلی از علمای نجف را برانگیخت؛ چون خود یکی از استوانه‌های حوزه نجف بود. درواقع، او به عنوان مشاور علمی آیت‌الله نائینی بود؛،یعنی مرحوم نائینی از وجود ایشان استفاده می‌کرد، آنچه مؤید این مطلب است اجازه اجتهادی است که مرحوم نائینی به ایشان داده و از ایشان به عنوان حجت‌الاسلام یاد کرده و این در حالی است که مرحوم نائینی چنین عنوانی را برای کمتر کسی به کار برده و شاید برای هیچ‌کدام از شاگردانش به کار نبرده است.
چنانچه در اجازه‌ای که به آیت‌الله سیدابوالقاسم خویی داده است و در ابتدای کتاب «اجود التقریرات» آمده و همچنین اجازه‌ای که به شیخ محمدعلی کاظمی خراسانی داده است که در ابتدای کتاب «فوائدالاصول» آمده، عنوان ثقه الاسلام را به کار برده است.
آیت‌الله نائینی در پایان اجازه‌ای که به سیدجمالالدین داده، از او می‌خواهد که برایش دعا کند.
سیدجمالالدین حدود 30 سال در درس میرزای نائینی شرکت کرد و تقریرات زیادی از درس‌های او را به رشته تحریر درآورد. وی هیچ‌گاه از تهذیب نفس غافل نبود و در این وادی از انفاس قدسیه آیت‌الله سید مرتضی کشمیری و آیت‌الحق سیداحمد کربلایی بهره‌ها برد و از اشارت عارف کامل، حاج شیخ علی‌محمد نجف‌آبادی همواره بهره‌مند بود تا این که به رتبه ای از کرامات دست یافت.
پس از رحلت آیت‌الله نائینی، آیت‌الله سیدجمالالدین گلپایگانی به تدریس دروس خارج فقه و اصول مشغول شد. تعداد زیادی از فضلای ایرانی، نجفی و لبنانی در درس او شرکت می‌کردند که بیشتر آنها به درجه اجتهاد رسیدند.
آیت‌الله احمد فیاض، آیت‌الله سید محمدجمال هاشمی گلپایگانی، آیت‌الله سیدمرتضی حسینی فیروزآبادی و آیت‌الله شیخ مهدی حائری تهرانی از شاگردان ایشان بودند.
از تألیفات ایشان نیز می توان کتاب‌های «اجتهاد و تقلید»، «اجتماع امر و نهی»، «رساله عملیّه» و «رساله لاضرر و لاضرار» را نام برد.
امتیاز
کیفیت هنری و اجرای صداپیشگان
محتوا و داستان
فصل ها
-
عنوانزمانتعداد پخش
-
-
-
-
-
کاربر مهمان
کاربر مهمان