- 18090
- 1000
- 1000
- 1000
بسی رنج بردم
«حکیم ابوالقاسم فردوسی» در سال 329 هجری قمری به دنیا آمد و در 416 هجری قمری، در توس خراسان درگذشت. او بزرگ‌ترین شاعر حماسه‌سرای پارسی‌گو و سرایندهٔ «شاهنامه»، حماسهٔ ملی ایرانیان، بود که از شهرت جهانی برخوردار است.
از ایرانصدا بشنوید
«فردوسی» در سال 329 هجری قمری برابر با 940 میلادی، در روستای «پاژ» در توس خراسان دیده به جهان گشود. کُنیهٔ وی «ابوالقاسم» و تخلص و شهرتش «فردوسی» است. او دهقان و دهقان‌زاده بود. دهقانان طبقه‌ای از زمین‌داران در دوران پیش از اسلام و سده‌های دوم و سوم هجری بودند که بیشتر برای نگاهبانی از جایگاهِ مالی و اجتماعیِ خود به اسلام گرویدند و از همین روی، فرزندان آنان با آداب و رسوم ایرانی پرورش می‌یافتند و نگهبانان سنت‌ها و فرهنگ ملی ایرانی بودند.
کودکی و جوانی فردوسی در زمان «سامانیان» سپری شد. شاهان سامانی از دوست‌داران ادب فارسی بودند.
فردوسی در روزگار و شهری می‌زیست که همگان، داستان‌های کهن ایرانی را دوست داشتند. او در دوران پرورش و بالندگی خویش از راه خواندن و ژرف‌نگری در سروده‌ها و نوشتارهای پیشینیانِ خویش، سرمایهٔ کلانی اندوخت که بعدها دست‌مایهٔ او در سرایش «شاهنامه» شد.
همسر فردوسی زنی فرهیخته بود که توانایی چنگ‌نوازی داشت و مانند خود فردوسی، از خانواده‌ای دهقان‌نژاد بود و از آنچه در این خانواده‌ها به دختران آموزش داده می‌شد، بهره داشت. از او یک پسر و یک دختر به یادگار ماند که پسر فردوسی در سال 396 هجری قمری، در 37 سالگی، زمانی که فردوسی 67 ساله بود، درگذشت.
چنان‌که مشهور است، پس از مرگ فردوسی، واعظ شهر به‌سبب شیعه بودن او، از خاکسپاری پیکر فردوسی در گورستانِ مسلمانان جلوگیری کرد و به ناچار او را در باغِ خودش درون شهرِ «تابَران» توس، نزدیک به دروازهٔ شرقی «رَزان» به‌خاک سپردند. آرامگاه او زیارتگاه اهل دانش و معرفت است و با این که در دوره‌های متعدد آن را با خاک یکسان کردند، از نو ساخته شد. بنای کنونی آرامگاه او در دوران پهلوی اول بازسازی شده است.
*درباره ی نویسنده:
ساتم الغ‌زاده نویسنده ی مدرن و نویسنده ملی در تاجیکستان، دانشیار آکادمی علوم جمهوری تاجیکستان (1951)، برنده جایزه دولتی رودکی است. با آثاری مانند "معرفی جوانان ما"، "بخشهای شعر"، "فردوسی"، و "جشنواره" و... شهره است.
*کتاب:
Фирдавсӣ (1988)
*********
از شما مخاطبین محترم به علت کیفیت پایین پوزش می خواهیم.
کودکی و جوانی فردوسی در زمان «سامانیان» سپری شد. شاهان سامانی از دوست‌داران ادب فارسی بودند.
فردوسی در روزگار و شهری می‌زیست که همگان، داستان‌های کهن ایرانی را دوست داشتند. او در دوران پرورش و بالندگی خویش از راه خواندن و ژرف‌نگری در سروده‌ها و نوشتارهای پیشینیانِ خویش، سرمایهٔ کلانی اندوخت که بعدها دست‌مایهٔ او در سرایش «شاهنامه» شد.
همسر فردوسی زنی فرهیخته بود که توانایی چنگ‌نوازی داشت و مانند خود فردوسی، از خانواده‌ای دهقان‌نژاد بود و از آنچه در این خانواده‌ها به دختران آموزش داده می‌شد، بهره داشت. از او یک پسر و یک دختر به یادگار ماند که پسر فردوسی در سال 396 هجری قمری، در 37 سالگی، زمانی که فردوسی 67 ساله بود، درگذشت.
چنان‌که مشهور است، پس از مرگ فردوسی، واعظ شهر به‌سبب شیعه بودن او، از خاکسپاری پیکر فردوسی در گورستانِ مسلمانان جلوگیری کرد و به ناچار او را در باغِ خودش درون شهرِ «تابَران» توس، نزدیک به دروازهٔ شرقی «رَزان» به‌خاک سپردند. آرامگاه او زیارتگاه اهل دانش و معرفت است و با این که در دوره‌های متعدد آن را با خاک یکسان کردند، از نو ساخته شد. بنای کنونی آرامگاه او در دوران پهلوی اول بازسازی شده است.
*درباره ی نویسنده:
ساتم الغ‌زاده نویسنده ی مدرن و نویسنده ملی در تاجیکستان، دانشیار آکادمی علوم جمهوری تاجیکستان (1951)، برنده جایزه دولتی رودکی است. با آثاری مانند "معرفی جوانان ما"، "بخشهای شعر"، "فردوسی"، و "جشنواره" و... شهره است.
*کتاب:
Фирдавсӣ (1988)
*********
از شما مخاطبین محترم به علت کیفیت پایین پوزش می خواهیم.
امتیاز
کیفیت هنری و اجرای صداپیشگان
محتوا و داستان
تصاویر
از همین گوینده
-
ستاره ی توس (داستان زندگی خواجه نصیرالدین توسی)
-
-
محشای قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران - جلد 14 (بازنگری در قانون اساسی)
-
محشای قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران - جلد 13 (شورای عالی امنیت ملی)
-
محشای قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران - جلد 12 (صدا و سیما)
-
محشای قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران - جلد 11 (قوه قضائیه)
-
-
-
محشای قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران - جلد 10 (سیاست خارجی)
-
محشای قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران - جلد 9 (قوه مجریه)
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان
کاربر مهمان